Zachtebedrace 2018 Vriendschap boven alles

Daar zitten ze , de mannen van de Trui, of jongens zijn het eigenlijk nog....druipend, moe maar met twinkels in de ogen.

Ze zijn als laatste binnen gekomen met een puntje grootzeil in de striemende regen met de oostenwind van achteren.

Bikkels zijn het , ze waren nog even de mokbaai in gelopen, waar misselijk makende golven van wind tegen tij, het houten scheepje omhoog en naar beneden deed rollen.

Hun jassen hangen te druppen op de ballustrade, ze zijn net op tijd binnen.

Het vocht doet alle brillen beslaan.

Het cafe gonst en bromt van de sterke verhalen, hier en daar een lach.

3x 24 uur waren we op het water, met weer van uitersten: keiharde wind en vanmorgen nog windstilte.

Het wad als een spiegel zo vlak, geen grens te zien tussen hemel en water alles nog één voorgeboortelijk vocht.

Nu striemt de regen, staan kopjes op het water.

Het was voorspeld : increasing six to seven later thunderstorm.

Het hing als een zwaard van Damocles boven ons hoofd, drukkende stilte, de stroom nu nog mee, maar als we niet met hoog water bij de uitstroom naar het gat tussen Texel en Den Helder zijn ,krijgen we

sterke stroom tegen.

We boomden ons vooruit.

De soep komt binnen: 4 grote thermo pannen.

En schalen vol met brood, dik belegd.

De zeilers drommen om de tafel met rode bezwete gezichten, steeds meer truien gaan uit.

De houten vloer lijkt te bewegen onder al dat zeilvolk, of komt dat door mijn zeebenen?

Aletha vraagt hoe het was op Lesbos.

Vorige week was ik er nog: de zuidelijke zeegrens van Europa, eventjes vliegen hier vandaan.

Het zijn dezelfde natte verhalen van bootjes in weer en wind.

Mensen met telefoontjes waar vast ook windfinder op te vinden is.

Wíj hadden afgesproken er niet op te kijken en alleen de berichten van de kustwacht uit te luisteren.

En wíj hebben de motor niet gebruikt, alleen een paar keer stand by gehad in de havens Harlingen en WestTerschelling en toen het anker krabde onder Vlieland.

Op de grens van Turkije en Griekenland wordt de motor weggehaald en doorverkocht voor een volgende overtocht.

Wíj hebben nieuwe zwemvesten dit jaar, met een lampje zodat je ,als je in het donker in het water valt, zichtbaar bent.

Ze zijn zo goed dat ze door de regen al aan gaan.

Op Lesbos ligt een berg zwemvesten die niet toereikend zijn, zelfs niet leedverlengend, soms met stro gevuld heb ik horen zeggen, gemaakt door Siriërs, landgenoten.

Zijn dat sterke zeemansverhalen, voor op het leugenbankje?

Opschriften van gevonden zwemvesten zeggen duidelijk. not for savety use, of zo iets.

Waar is het mededogen en de vriendschap tussen mensen?

Wij begonnen en eindigden onze reis met de jel. “vriendschap boven alles!”

Elkaar omarmend in een kring op het voordek, drie keer luid en duidelijk.

Het kwam bij mij binnen, tranen stroomden over mijn wangen, gelukkig niet zichtbaar in de regen.

Want dat is de essentie van het leven.

Hoe is het mogelijk dat een paar zeeën verderop ,mensen varen op zee in een zó andere context?

Zo zonder vriendschap, zo zonder mededogen?

De soep is op, de prijs uitgereikt.

ik ga naar buiten, de koude regen is heerlijk op mijn rode warme gezicht.

Op de dijk staat een standbeeld van gesjor in harde wind.

Het past bij het weer van nu.

Scheef leunend in de wind bekijk ik het, er staat bij: voor onze gevallenen op zee, we zullen ze niet vergeten.

Onzin, denk ik, we vergeten toch alles, een paar generaties verder spelen we de ellende en stoerheid alleen nog maar na, tot het uit onze botten is verdreven.

Ik zie weer de donkere ogen van een jongetje uit het kamp Moria, die steeds alles ,wat ik bouwde van blokken, omver vaagde.

“How many times must a man walk down....”, klinkt in mijn hoofd....

Ruth