Nooit meer roest - Maart/April 2011
Zout water, schurend zand en veel zuurstof hebben de huid van het 100-jarige scheepje doen roesten dwars doorheen de epoxy van Braspenning (daterend van rond 2000). Tijd om de strijd opnieuw aan te gaan. Het hele dek, de den en het potdeksel worden kaalgestraald; het berghout alleen op de plekken waar de klinknaden niet meer volledig dicht zijn. Zorgvuldig dichten we alles af met houten luikjes, zeil en duck-tape. Dan begint met stralen, stralen en nog meer stralen. Guus van de werf kan zijn geluk niet op.
Na afloop scheppen we eerst het zand weg, vervolgens vegen we het weg en tot slot zuigen we de laatste beetje weg. Dan nemen we de schade op; altijd toch meer slechte plekjes dan je hoopt. maar bij nader inzien niets onverwachts. Dus, aan het lassen. Hier en daar een nieuw plaatje erin. De naden die al te zeer open staan worden zorgvuldig dichtgelast; de rest zullen we later met wonderkit afdichten. Op zoveel laswerk is de werf niet berekend, en er worden extra lassers aangerukt, maar toch duurt het nog ruim twee weken voor we helemaal tevreden zijn en we het scheepje klaar kunnen maken voor het schilderen. Inmiddels zijn Simon, Rob en ik volleerde slijpers / las-assistenten geworden:
De drie klusweekenden kennen weer de aloude gezelligheid, waarbij de koffiepauzes met suikerbrood in het zonnetje en het gezellig samenzijn ’s avonds bij de Herderin en in het Boerendiekhuus minstens even belangrijk zijn als de productieve uurtjes van Rob, Rien, Antonin, Vivienne, Aletha, Coby, Simon en mijzelf. De tijd die we moeten wachten tot het laswerk klaar is wordt goed benut door de bomen, mast en Leukothea in flink wat lagen te zetten en het motorruim een grote beurt te geven. Maar als we dan eindelijk in de spuitloods liggen kunnen we helemaal los! Eerst primer spuiten, dan zorgvuldig alle naadjes kitten, en pas dan kunnen we aflakken. Nu we weer bij nul kunnen beginnen hebben we gekozen voor een slijtvaster twee componenten verfsysteem en iedereen wordt eerst vrolijk, dan high van de oplosmiddelen. De roze olifantjes vliegen je om de oren. Of het daaraan ligt of aan de noeste arbeid, ze wordt me toch een partij mooi! Ik roep dat ze nog minstens vijftig jaar mee moet, tot Simon’s generatie er klaar mee is. Simon risposteerd dat hij zijn kinderen misschien ook wil laten zeilen op het skutsje… Reden temeer dus om nog even secuur door te zetten in de overtuiging dat ze zal hierna nooit meer zal roesten…. Echt waar!!!